در ماه فوریه، رپر کانیه وست برای انتشار آخرین آلبوم خود به نام The Life of Pablo یک رویداد چشمگیر برگزار کرد. این مناسبت شامل کارداشیان ها، مدل هایی در آستانه سقوط و کالاهای خاص بود که توجه همه را به خود جلب کرد. لباس گفته شده، یک تی شرت ایربراش بود که در هر طرف پرتره ای را نشان می داد، در جلوی مادر فقید رپر، دونا وست و در پشت، پدر کیم رابرت کارداشیان که در سال 2003 درگذشت. تی شرت بی نظیر توسط هنرمند آلن پاسترانا طراحی شد و فقط در همان شب با قیمت شگفت‌انگیز 40 دلار قابل خرید بود.
سپس چند ماه پیش، زمانی که الکساندر وانگ از مجموعه بهار 2017 خود رونمایی کرد، طراح تیشرتهای مخصوص ایربراش را به مدل‌های نمایش داده شد که از آنها به عنوان "جوخه وانگ" یاد می‌شود. این قطعات، که تقریباً از محصولات انحصاری آدیداس برتری داشتند، به طور ویژه برای این مناسبت توسط هنرمند نیویورکی نوئل تولید شدند و در هیچ جای دیگری یافت نمی شوند.
مورد جالب دیگر یکی از شراکت خرده فروش آمریکایی گپ و هنرمند هرون پرستون است. اولی یک لباس عرق نما طراحی کرد که با تصویری از یک عقاب طاس تزئین شده بود و شعاری داشت که می‌گوید «The Gap یک برند آمریکایی نمادین برای مردم است». این حرکت بیشتر به این دلیل است که برای این شرکت خاص غیرعادی است که به خصوص به دلیل سبک شهری خود شناخته شده نیست. فقط زمان نشان می دهد که آیا این تاکتیک به آنها کمک می کند تا شکوه سابق گپ را دوباره به دست آورند. در همین حال، این گروه را می توان از طریق وب سایت پرستون با قیمت 500 دلار پیش خرید کرد.
همانطور که Rae Witte در Highsnobiety اشاره کرد ، تیشرتهای ایربراش هرگز به جایی نمی‌رسند، بنابراین نباید آن را «بازگشت» نامید، اما پس چرا اکنون بیش از هر زمان دیگری به آن توجه می‌کنیم؟
ابتدا باید بفهمیم که ایربراشینگ از کجا می آید.
تاریخچه سریع ایربراشینگ
برخی از مردم نسخه اولیه ایربراشینگ را تا دوران ماقبل تاریخ دنبال می کنند، به ویژه به دلیل تکنیک هایی که در مکان هایی مانند " Cueva de las manos " (غار دست ها) در سانتا کروز، آرژانتین استفاده می شود. اما برای اینکه این پست وبلاگ به یک دایره المعارف تبدیل نشود، ما به سرعت به سال 1893 پیش خواهیم رفت، زمانی که اولین حق ثبت اختراع برای یک شی که می توانیم آن را به عنوان یک ایربراش مدرن تشخیص دهیم توسط شخصی به نام چارلز بوردیک در بریتانیای کبیر ثبت شد. .
ایربراشینگ ابتدا تلاش کرد تا به روشی مناسب برای ساختن نقاشی تبدیل شود، اما به سرعت توسط دانشگاهیان که به این نتیجه رسیدند که از آنجایی که از یک «ماشین» می‌آیند، می‌گویند آثار را نمی‌توان هنر تلقی کرد، از آن اجتناب کردند. این اعتقادی است که هنوز هم تا به امروز وجود دارد. حتی اگر ایربراشینگ نیاز به مطالعه و فداکاری زیادی دارد، برخی افراد آن را هنر نمی دانند.
این تکنیک در عوض موفقیت خود را در دنیای تبلیغات و روتوش عکس پیدا کرد (این جایی است که عبارت "عکس‌های ایربراشینگ" از آنجا می آید). به لطف انقلاب صنعتی در اواخر قرن نوزدهم، محصولات بیشتری نسبت به قبل وجود داشت، از این رو تبلیغات به یک ضرورت برای تولیدکنندگان تبدیل شد. در دنیای قبل از فتوشاپ، ایربراشینگ برای ایجاد تصاویر فوق واقعی در مدت زمان نسبتاً کوتاهی عالی بود.
رابطه بین ایربراشینگ و تبلیغات تا اواخر دهه 80 که کامپیوترها شروع به تسلط یافتن کردند به شکوفایی ادامه داد. قبل از اینکه بدانند، کل یک صنعت از کار افتاده بود و هنرمندان ایربراشینگ باید خط جدیدی از کار پیدا می کردند. برخی مانند این خانم شروع به طراحی تی شرت کردند.
سایر صنایعی که ایربراشینگ در آن ها رایج شد، آرایش جلوه های ویژه، تاکسیدرمی و تشییع جنازه و غیره است.
تی شرت ایربراش
به سختی می توان گفت که تولید اولین تی شرت های ایربراش از چه زمانی آغاز شد، اگرچه برخی منابع به دهه 50 میلادی اشاره می کنند. در ایالات متحده، تیشرتهای ایربراش عموماً با نمایشگاه‌های شهرستانی، کیوسک‌های مراکز خرید و هنرمندان پیاده‌روی همراه هستند، اما ریشه‌های عمیق‌تری در فرهنگ‌های هیپ هاپ و خیابان دارند.
پادشاهان پیراهن
پادشاهان پیراهن عبارت بودند از ادوین "فید" ساکاسا، رافائل "کاشمه" اوری و کلاید "نایک" هاروود، گروهی از هنرمندان گرافیتی که در اواخر دهه 80 با باز کردن یک مغازه تی شرت در مرکز خرید کولیسیوم، از دیوارها به پارچه ها رفتند. در کوئینز امروزه آنها اغلب به عنوان یکی از نیروهای پیشرو پشت کراس اوور هیپ هاپ در فرهنگ اصلی شناخته می شوند.
آنها به تنهایی این جنبش را ایجاد نکردند، اما مطمئناً تأثیر زیبایی شناختی زیادی بر آن داشتند. برخی می گویند که Shirt Kings برای هیپ هاپ همان کاری را که سکس Vivienne Westwood در لندن برای پانک در دهه 70 انجام داد، انجام داد.
این خط هنر خیابانی و شخصیت‌های کارتونی* را با پرتره‌های افراد مشهور ترکیب می‌کرد و تأثیرگذارترین افراد در صنعت هیپ‌هاپ آن زمان، از جمله جی زی و کوئین لطیفه، پوشیده می‌شد. هیپ هاپ در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 به قدری برجسته بود که شرکت هایی مانند دیزنی و برادران وارنر، مارک هایی که پادشاهان پیراهن آنها را تقلید می کردند، نسخه شهری از شخصیت های خود را برای فروش کالاهای خود ایجاد کردند.
* یکی از معروف ترین طرح های آنها میکی موس کراک دودی بود .
تأثیر پادشاهان پیراهن قابل بحث نیست، موج‌های سبک آنها هنوز هم به لطف کتابی که در سال 2013 منتشر شد، یک وب‌سایت جدید در مورد آثار و هنرمندان همه اقشار که میراث آنها را زنده نگه می‌دارد، هنوز هم وجود دارد.
تیشرت RIP
همراه با هیپ هاپ، تی شرت های ایربراش اغلب به عنوان ابزاری برای یادآوری متوفیان در میان جوامع خاصی در ایالات متحده استفاده می شود. درست مانند کاری که کانیه با مادر و پدرشوهرش و دریک برای سلنا انجام داد، کشیدن یک پرتره روی تی شرت (گاهی اوقات کت های جین نیز) یک سنت برای احترام به کسانی است که درگذشته اند. برخی تا آنجا پیش می روند که هر بار که سالگرد مرگ فرا می رسد، یک قطعه جدید سفارش می دهند.
مقاله زیر واقعیت یک کسب و کار کوچک چاپ پوشاک را بررسی می کند که چه خوب و چه بد، در سفارشی کردن تی شرت های RIP تخصص دارد. خواندن جالبی است که به صراحت مبارزات جوامع خاص و چگونگی استفاده از هنر را برای مقابله با اندوه توصیف می کند.
مبارزه با فست فشن
تی شرت های ایربراش شده بسیار ارزشمند هستند زیرا در نوع خود بی نظیر هستند. حتی اگر تصاویر با ماشین انجام شده باشند، لباس ها باید یکی یکی کشیده شوند که حس منحصر به فردی به آنها می دهد.
عشق به غیر متعارف نیز وجود دارد. «جوخه» الکساندر وانگ از آن سه راهی استقبال نکردند، زیرا به آنها در طول فرآیند سوگواری یا عشق به هیپ هاپ کمک می‌کرد، اما به احتمال زیاد برای «انحصاری» و «بی‌تکه‌ای» که صنعت تمایل دارد از آن استقبال کند. . شاید حتی قدردانی از "ارزان* و زشت" - هر چیزی که برای متمایز کردن شما لازم است.
* ایربراشینگ می تواند گران باشد، اما به استانداردهای وانگ نزدیک نیست.
که ما را به نکته بعدی رهنمون می شود، تجدید حیات این تی شرت ها بیشتر به دلیل دو چیز است. اولا، این تمدید از احیای دهه 90 است که در چند سال گذشته شاهد آن بوده ایم. دوم، و دلیل شاید کمتر آشکار، به عنوان واکنشی به تمام مدهای سریعی که امروزه بر بازار حاکم است. با فروشگاه‌های زنجیره‌ای مانند Zara و H&M که به نظر می‌رسد در هر گوشه‌ای ظاهر می‌شوند و هر هفته اقلام جدیدی ارائه می‌کنند، و کسب‌وکارهای آنلاین مانند ASOS که لباسهای ارزان و مد روز را به درب منزل شما می‌آورند، امروزه داشتن پوشاک منحصربه‌فرد کاری غیرممکن به نظر می‌رسد . سفارشی‌سازی، به قول دوباره Rae Witte ، یک روند بزرگ در سال 2016 است، فقط به این دلیل که همه ما از حضور در افتتاحیه یک گالری هنری و دیدن دو نفر دیگر که پیراهن مشابهی را پوشیده‌اند خسته شده‌ایم.
مردم احساس می کنند که نیاز به برجسته شدن دارند - حتی اگر اندکی باشد.
فقط زمان نشان خواهد داد که آیا روند ایربراش قوی‌تر می‌شود یا اینکه دیگر تکنیک‌های سفارشی‌سازی دست‌ساز به کار گرفته می‌شوند. از آنجایی که کپی کردن آنها در سطح صنعتی دشوار است، آنها انتقام کاملی در برابر ارتش فست مد پارچه های مصنوعی هستند.
تا اینجا به نظر می رسد که آنها برای مدتی معطل خواهند ماند - حداقل تا زمانی که زارا راهی برای ایربراش کردن صورت توپاک روی تانک پیدا کند.
